بیماری پارکینسون یک عارضه نورولوژیک مزمن و پیشرونده است و به علت ایجاد تغییرات در عقده‌های قاعده‌ای مغز (Basal Ganglia) به وجود می‌آید و باعث کاهش واسطه شیمیایی بنام دوپامین می‌شود که با درهم ریختن عملکرد حرکتی فرد آشکار می‌شود که شرایط نوروماسکولار یا همان عصبی وعضلانی آن به وسیله نشانه‌هایی که بیماران بیان می‌کنند و آنچه در طی معاینه به دست می‌آید، بیان می‌شود.
مهمترین علائم این بیماری عبارتند از:
1- لرزش (ترمور): لرزش در حالت استراحت که با شروع فعالیت و حرکت متوقف می‌شود. معمولاً به صورت یکطرفه در اندام فوقانی شروع می‌شود و بعدها به صورت دوطرفه مشاهده می‌شود.
2- سفتی عضلانی (Rigidity): دلیل این حالت افزایش تون عضلانی در تمام طول دامنه حرکتی است. این حالت در ابتدا اغلب در یک دست ایجاد می‌شود سپس در طرف مقابل بدن و دیگر قسمت‌ها و در نهایت در گردن و تنه پیشرفت می‌کند.
3- کندی حرکت (BradyKinesia): به معنی آهستگی، ضعف و کندی در شروع حرکات ارادی است که باعث تاخیر بین اراده بیمار برای انجام حرکت و حرکت دادن اندام ها برای خواهد شد.
4- اختلال در وضعیت طبیعی بدن (گردن و تنه بیمار به حالت خمیده قرار گرفته و دست ها هنگام راه رفتن حرکت معمول خود را انجام نمی دهند).
