نقش گفتاردرمانی در درمان لکنت زبان

لکنت زبان و گفتاردرمانی

یکی از مشکلات گفتاری در کودکان و بزرگسالان، لکنت زبان می باشد. تکرار صداها، هجاها یا واژه‌ها از نشانه‌های معمول لکنت زبان هستند برخی از مبتلایان نیز واژه ها را می‌کشند گاهی هم فرد مبتلا مطلاقاً نمی‌تواند هیچ آوایی را ادا کند درحالیکه دقیقا از چیزی که می‌خواهد به زبان آورد آگاه است. اغلب کسانی که به لکنت زبان مبتلا هستند دچار بیماری‌های روانی می‌شوند، خود را از جمع دور نگاه می‌دارند و از انجام کارهای روزمره‌ای همچون آدرس پرسیدن، تلفن صحبت کردن یا حتی خرید بلیت وحشت دارند.

روش های اصلاح و درمان لکنت زبان امروزه از روشهای مختلفی برای اصلاح، درمان و بازپروری اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌نمایند. از جمله این روش ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.
روش های زبانی یا تلفظی برای انجام این عمل بهترین هماهنگی‌ها بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می‌افتد. پیش از سن ۴ یا ۵ سالگی به‌ندرت معلوم می‌شود که کودک لکنت زبان دارد. کندی زبان بر اثر اختلال‌های بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در انسان رشد می‌یابد. گویا بتوان در پاره‌ای موارد، کند زبانی را از راه آموزش برطرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.

همچنین به وی می‌آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند. بر اثر مطالعه درباره صوتها یا ترکیب صوتهایی که چنین مشکلی را فراهم می‌آورند، به پاره‌ای از تمرینهای مرحله به مرحله‌ای، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر حال، درمان لکنت زبان باید به‌وسیله متخصص گفتاردرمانی انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه‌است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.