کاردرمانی و سندرم آسپرگر

آسپرگر چیست؟
سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) یا اختلال آسپرگر نوعی اختلال زیستی- عصبی است که با تاخیر در انجام مهارت‌های حرکتی تظاهر می‌یابد. سندروم اسپرگر یک ناتوانی است که در طیف اختلالات اوتیستی قرار دارد.

علایم خاص این اختلال شامل:
فقدان همدردی با دیگران، نقص یا عدم توانایی در برقراری ارتباط با همسالان، آسیب مشخص در استفاده از رفتارهای غیر کلامی نظیر خیره شدن چشمی، حرکات بدنی و وضع اندامی عجیب، علایق، فعالیت ها یا رفتارهای تکراری، مشغولیت شدید فکری در مسایل خاص و گاهی یا اشیا می باشد.

تشخیص افتراقی اختلال آسپرگر از اتیسم:
ملاک های تشخیصی تقریبا مشابه اتیسم می باشند یعنی موارد مشابهی بین این دو از نظر تعاملات اجتماعی، ارتباطات و دامنه فعالیت ها و علایق وجود دارد. اما مشخصه اصلی افتراق اختلال آسپرگر از اتیسم عدم وجود تاخیر مشخص در شروع تکلم و رشد زبانی می باشد.
از طرف دیگر این کودکان و نوجوانان از نظر مهارت های خودیاری و تعاملات اجتماعی مشکل جدی ندارند. آنها تمایل دارند با دیگران ارتباط برقرار کرده صحبت نمایند اما تون کلام گاهی غیر آهنگین و یکنواخت است و گاهی تکلم آهنگین و پرسشی است.
ژست های غیر کلامی که بیان گر احساسات درونی است، کمتر وجود دارد، از نظر تولید کلام یا خیلی زود یا کم صحبت می کنند یا طرز تکلم آنها عجیب و غریب به نظر می آید. از ضمیر «من» کمتر استفاده کرده و بیشتر نام خود را به زبان می آورند. مبتلایان در مورد درک مفاهیم طنزآمیز و شوخی مشکل دارند. وجه تمایز این سندرم از مبتلایان به اوتیسم کلاسیک حفظ مهارت‌های تکلمی و شناختی است.
با این وجود این بیماری جزو بیماریهای طیف اوتیسم شمرده می‌شود: توانایی‌ها و روابط اجتماعی ضعیف، رفتارهای وسواسی و تکراری، و خویشتن-محوری در آنها دیده می‌شود. ممکن است توانایی‌های حرکتی به طور محدودی کامل نشود و در طرز راه رفتن یا انجام فعالیت‌های حرکتی پیچیده تر مثل راندن دوچرخه یا توپ بازی مشخص شود.
افرادی که دچار این اختلال هستند داری مشکلات فراوان در تعاملات اجتماعی هستند و دارای خصوصیات رفتاری کلیشه‌ای در رفتارها و علایق هستند. افراد مبتلا به این سندرم، در روابط اجتماعی بسیار ضعیف هستند اما ﻣﻌﻤﻮﻻ اﺧﺘﻼل ﻳﺎدﮔﻴﺮﯼ ﻧﺪارﻧﺪ. کودکان مبتلا به آسپرگر تنها به یک موضوع علاقه نشان می‌دهند و تمایل دارند همه چیز را در ارتباط با آن موضوع واحد بدانند و راجع به دیگر مباحث کمتر صحبت می‌کنند.
بنابراین این کودکان بدلیل مهارت‌های اجتماعی ضعیف و دامنه محدود علایق از دیگران جدا می‌شوند و برقراری ارتباط با سایرین را با رفتار غیر متعارف و نامناسب خود و یا در خواست صحبت کردن، تنها راجع به یک موضوع خاص، غیرممکن می‌سازند. سندرم آسپرگر معمولاً دیرتر از اوتیسم دیده می‌شود و معمولاً بعدتر مشخص می‌گردد.  

درمان اختلال آسپرگر

اختلال آسپرگر پیش آگهی بهتری از اتیسم دارد و درمان این اختلال از روش های مختلفی چون آموزش خانواده، تقویت مهارت های اجتماعی، دارودرمانی و توانبخشی و به خصوص کاردرمانی استفاده می شود.