نقش گفتاردرمانی در درمان لکنت کودکان
یکی از اختلالات مهم گفتاری و اثر گذار در روابط اجتماعی افراد، لُکنت زبان می باشد. لُکنت زبان، نوعی اختلال ارتباطی است که باعث ایجاد وقفه در توانایی فرد برای شکل دهی کلمات و جُملات لازم به منظور برقراری ارتباط کلامی با دیگران می شود.
لُکنت شدت‌‌های مختلفی دارد، ممکن است افرادی را که تنها نقص ادراکی دارند در برگیرد و یا افرادی را شامل شود که علائم بسیار شدیدی در آنها مشاهده می‌شود و این مشکل می‌تواند در این افراد تا حد قابل ملاحظه‌ای مانع ارتباط شفاهی آنها شود. عوامل متعددی سبب بروز لکنت می شوند که مهمترین آنها عوامل فیزیولوژیکی، عوامل عاطفی، عوامل اجتماعی و یا ترکیبی از آنها می باشند. بروز لکنت در کودکان معمولا با آغاز تکلم و حرف زدن همراه است. این اختلال معمولاً از سنین ۴-۲ سالگی که کودک آغاز به صحبت می کند خود را نشان می دهد. اما در برخی افراد، در سنین شروع مدرسه و یا در دوران بلوغ نمایان می شود.
گفتاردرمانی مهمترین و اصلی ترین نقش را در درمان لکنت بر عهده دارد. در صورتی که فرد دچار لکنت به موقع به گفتاردرمانی مراجعه کند و سیر درمان را کامل به پایان برساند، شانس درمان بسیار زیاد است. .
