فلج مغزی چیست؟
فلج مغزی کودکان اصطلاحی که در برگیرنده ی گروهی از ضایعات مزمنی که کنترل حرکتی کودک را مختل می کنند، می با شد. اختلال حرکتی ناشی از این ضایعه در ماه ها و سال های اولیه زندگی ظاهر می شود. این اختلالات و مشکلات حرکتی با گذشت زمان بدتر نمی شود. این بیماری در شرایط نقصان تکامل یا آسیب به مناطق حرکتی و حسی مغز جنین، نوزاد و یا کودک به وجود می آید که در نتیجه آن، مغز کودک به خوبی قادر به حرکت دادن مفاصل، اندام ها و کنترل مراحل رشدی کودک نمی باشد و نهایتاً سبب می شود که کودک نتواند همانند همسن و سالان خود از نظر حرکتی و کسب مهارت های رشدی، پیشرفت کند.
علائم فلج مغزی در کودکان:
1- سفتی عضلات یا اسپاستی سیتی
2- حرکات غیر طبیعی در پاها، دست ها، تنه و سر و گردن
3- نداشتن مهارت لازم در حرکات درشت از قبیل راه رفتن یا دویدن
4- نداشتن مهارت لازم در مهارت های حرکتی ظریف از جمله: نوشتن یا باز و بسته کردن دکمه های لباس
5- اختلال در مهارت های ادراکی و حسی
به طور کلی، علائم فلج مغزی از یک فرد به فرد دیگر متفاوت است و یا حتی بعضی از کودکان فلج مغزی ممکن است به مشکلات دیگر از قبیل تشنج، آسیب های ذهنی، اختلالات یادگیری و تأخیر در بروز و یا حذف رفلکس های رشدی نیز مبتلا باشند.
اگر چه ممکن است علائم فلج مغزی با گذشت زمان تغییر کنند اما این بدان معنی نیست که فلج مغزی یک بیماری پیشرونده است (بدتر نمی شود). بنابراین اگر یک فرد مبتلا به فلج مغزی با گذشت زمان مشکلات او بیشتر شود، ممکن است این مشکلات چیز دیگری غیر از ضایعه فلج مغزی باشد.
با وجود اینکه فلج مغزی یک ضایعه پیشرونده نیست اما ممکن است ظواهر حرکتی کودک فلج مغزی ممکن است در طی زمان تغییر نماید، گاهی اوقات تعدادی از این علائم بهبود می یابد برای مثال کودکی که اندام های فوقانی یا دست های او دچار اختلال است ممکن است توانایی لازم را برای نوشتن و پوشیدن لباس به دست آورد، در حالی که در بعضی از کودکان ممکن است سختی عضلات منجر به بروز مشکلاتی در لگن و ستون فقرات شود که نیازمند جراحی ارتوپدی باشد.
با بالا رفتن سن کودکان مبتلا به فلج مغزی، مراقبت توانبخشی و خصوصاً کاردرمانی، در صورتی که به نحو مطلوبی ارائه نشوند می تواند منجر به یک وضعیت غیر طبیعی و بد فرم در اندام ها یا کل بدن کودک شود.
علائم اولیه فلج مغزی معمولاً قبل از 3 سالگی ظاهر می شوند. نوزاد مبتلا به فلج مغزی اغلب در مقایسه با کودکان عادی و هم سن و سال خود، دیرتر به مراحل رشدی خویش از قبیل: کنترل سر و گردن، غلتیدن، نشستن، چهار دست و پا رفتن، ایستادن، راه رفتن، گرفتن اشیاء و غیره، دست پیدا می کنند.
